صرع

صرع

صرع یک اختلال سیستم عصبی مرکزی است که در آن فعالیت سلول عصبی در مغز از هم گسیخته و مختل می شود و باعث حمله یا دوره هایی از رفتارها و احساسات غیرعادی و گاهی از دست دادن هوشیاری خواهد شد.

نکته قابل توجه این است که بیماری صرع حالت واگیر نداشته و قابل انتقال از فردی به فرد دیگر نخواهد بود.

انواع صرع

• صرع کانونی :

هرگاه در اثر انجام فعالیت غیرعادی در بخشی از مغز ، تشنج رخ دهد این تشنج را تشنج کانونی یا غیرمنتشر می نامند.

گاها در این نوع از بیماری صـرع ، ممکن است فرد هوشیاری خود را از دست ندهد.

در این مورد ، معمولا صـرع با پرش های غیرارادی در نواحی دست و پا ، مور مور شدن و سرگیجه همراه می باشد.

صـرع کانونی در برخی موارد نیز ممکن است با فقدان سطح هوشیاری فرد همراه باشد و فرد را دچار حرکاتی چون بلع ، جویدن ، چرخش دست و غیره نماید.

• صرع عمومی :

صـرع عمومی یا اصطلاحا صـرع منتشر ، تمامی مغز را فرا می گیرد.

این نوع از صـرع به طور کلی ، با ۶ نوع تشنج همراه است که عبارتند از :

1. تشنج غایب : با افت جزئی سطح هوشیاری همراه بوده و سبب ایجاد حرکات خیره کننده و خفیف در بیمار می شود.
2. تشنج تونیک : سبب سفت شدن عضلات بدن بیمار می شود و در نتیجه موجب افتادن بیمار بر روی زمین خواهد شد.
3. تشنج کلونیک : باعث ایجاد حرکات پرشی و ریتمیک در عضلات بیمار می شود و غالبا بر نواحی ای از بدن از جمله صورت ، دست ها و گردن تاثیرگذار است.
4. تشنج میوکلونیک : منجر به ایجاد حرکات پرشی در نواحی دست و پا می شود.
5. تشنج آتونیک : موجب شل شدن و عدم کنترل عضلات شده و سبب زمین خوردن بیمار به صورت ناگهانی خواهد شد.
6. تشنج تونیک ¬ کلونیک : باعث فقدان سطح هوشیاری شده و با موارد زیر همراه خواهد بود :

• لرزش بدن
• گاز گرفتن زبان
• عدم کنترل مثانه

علائم بیماری صرع

همانطور که در ابتدای مقاله اشاره شد ؛ بیماری صرع ، در پی فعالیت های غیر طبیعی سلول های مغزی رخ می دهد و تشنج را به دنبال دارد.

متاسفانه تشنج ، کلیه فرآیندهای هماهنگی مغز را تحت الشعاع قرار می دهد.

لازم به ذکر است علائم بیماری صـرع با توجه به نوع تشنج ، متفاوت خواهد بود ؛ اما به طور کلی می تواند سبب پیدایش علائم ذیل گردد :

• گیجی زودگذر
• تکلم نامفهوم و مقطع
• فقدان سطح هوشیاری
• حرکات غیر قابل کنترل در دست ها و پاها

لازم به ذکر است در اکثریت موارد ، افراد مبتلا به این بیماری ؛ هر بار که دچار تشنج می شوند به نوع یکسانی از آن مبتلا شده و در نتیجه علائم مشابهی را تجربه می کنند.

عوامل خطر در بیماری صرع

بیماری صرع ، به دنبال پارامترهای مختلفی می تواند تشدید گردد که در ادامه به آن ها اشاره نموده ایم :

• سن : بیماری صـرع ، غالبا در سنین کودکی و میانسالی ( بعد از ۶۰ سالگی ) رخ می دهد ؛ البته لازم به ذکر است که امکان ابتلا به این بیماری در هر رده سنی ای وجود دارد.
• سابقه خانوادگی : لازم به ذکر است در صورت وجود سوابق خانوادگی در ابتلا به این بیماری ، احتمال بروز آن در شما نیز افزایش خواهد یافت.
• بیماری های قلبی – عروقی و سکته : از دیگر مواردی که احتمال بروز بیماری صـرع را افزایش می دهد ؛ می توان به سکته و بیماری های عروقی که می توانند آسیب های مغزی را به همراه داشته باشند ، اشاره نمود.
• صدمات وارده به سر : اصابت ضربه یا صدمه به سر می تواند فرد را در معرض بیماری صـرع قرار دهد ؛ لذا توصیه می شود در هنگام انجام فعالیت های پرخطر نظیر رانندگی ، اسکی ، دوچرخه سواری و غیره حتما از تجهیزات ایمنی ؛ مثل کلاه و کمربند ایمنی استفاده نمایید.
• دمانس : زوال عقل یا اصطلاحا دمانس که سبب کاهش توانایی های ذهنی می شود و غالبا در افراد سالخورده شاهد بروز آن هستیم ، از دیگر مواردی است که افزایش احتمال بروز صرع را به دنبال دارد.
• عفونت های مغزی : عفونت هایی ؛ نظیر مننژیت می توانند موجب بروز التهاب در مغز یا نخاع شوند و در نتیجه ریسک ابتلا به صـرع را تشدید نمایند.

درمان صرع

به منظور درمان بیماری صـرع و همچنین کنترل حملات تشنج ، در ابتدا روش های دارویی بکار برده می شوند و در صورتی که از طریق درمان دارویی ، نتوان حملات تشنج را کنترل کرد ممکن است جهت کنترل این حملات ، جراحی های مختص مغز مورد استفاده قرار گیرند.

مقصود از بکارگیری درمان های دارویی ( داروهای ضد صـرع ) ، کاهش تعداد دفعات حملات تشنج یا قطع آن بدون ایجاد هر گونه عارضه جانبی و تهدید سلامت بیمار می باشد.

به طور کلی پزشک بر اساس موارد ذیل اقدام به انتخاب بهترین درمان دارویی می نماید :

• سن بیمار
• نوع جنسیت بیمار
• ابتلا به بیماری های احتمالی و مصرف برخی داروهای خاص

در خاتمه باید متذکر شد که بیماری صـرع ، نوعی بیماری قابل کنترل می باشد و ترس از این بیماری در میان افراد جامعه کاملا نا بجا می باشد.

در حالت کلی بیماری صرع و حملات ناشی از آن با اصلاح عادات زندگی و دریافت درمان مناسب ، قابل کنترل بوده و می توان با بکارگیری این موارد آسیب های ناشی از بیماری صـرع و حملات آن را کنترل نمود.